باتوجه به اینکه قوانین نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران الزاماٌ می بایست به تصویب شورای نگهبان قانون اساسی برسد بنابراین تدوین قوانین نباید با متون و آموزه های فقهی بیگانه باشد و چنانچه دو مفهوم قانونی و فقهی به یکدیگر نزدیک باشند حقوقدان وظیفه دارد به وجوه تمایز وتشابه آن دو مفهوم بپردازد، نتیجهی عملی از آن ارائه نماید و به سؤالات و ابهامات خواننده پاسخ دهد. زیرا چنانچه هر یک از این مباحث صرفاً در عنوان مربوط به خود مطرح شود اساساً هیچ گونه پیوندی بین حقوق و فقه ایجاد نمی شود در حالی که با توجه به مقدمه مزبور یک حقوقدان متعهد به اسلام می بایست به رابطه ی این مباحث بپردازد. نگارنده در امر حاضر سعی دارد بدواً به بررسی مفاهیم حسن نیت و قاعدهی احسان در قانون و فقه امامیه سپس به آثار هریک از این دو مقوله در قرارداد و مسئولیت قهری بپردازد.آنگاه به وجوه تمایز و تشابه و ضمانت اجرای آن ها که در واقع نتیجهی عملی بحث می باشد گریزی بزند. امید است که این ناچیز چراغی باشد برای کلیهی کسانی که می خواهند به تبیین مسائل مرتبط حقوقی و فقهی بپردازند.
)