حسن نیت در حقوق ایران و قاعده احسان در فقه امامیه- قسمت دوم و پایانی

نویسنده

کارشناس ارشد حقوق خصوصی دانشگاه علوم قضایی- دادرس دادگستری شهرستان دهاقان

چکیده

باتوجه به اینکه قوانین نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران الزاماٌ می بایست به تصویب شورای نگهبان قانون اساسی برسد بنابراین تدوین قوانین نباید با متون و آموزه های فقهی بیگانه باشد و چنانچه دو مفهوم قانونی و فقهی به یکدیگر نزدیک باشند حقوقدان وظیفه دارد به وجوه تمایز وتشابه آن دو مفهوم بپردازد، نتیجه­ی عملی از آن ارائه نماید و به سؤالات و ابهامات خواننده پاسخ دهد. زیرا چنانچه هر یک از این مباحث صرفاً در عنوان مربوط به خود مطرح شود اساساً هیچ گونه پیوندی بین حقوق و فقه ایجاد نمی شود در حالی که با توجه به مقدمه مزبور یک حقوقدان متعهد به اسلام می بایست به رابطه ی این مباحث بپردازد. نگارنده در امر حاضر سعی دارد بدواً به بررسی مفاهیم حسن نیت و قاعده­ی احسان در قانون و فقه امامیه سپس به آثار هریک از این دو مقوله در قرارداد و مسئولیت قهری بپردازد.آن­گاه به وجوه تمایز و تشابه و ضمانت اجرای آن ها که در واقع نتیجه­ی عملی بحث می باشد گریزی بزند. امید است که این ناچیز چراغی باشد برای کلیه­ی کسانی که می خواهند به تبیین مسائل مرتبط حقوقی و فقهی بپردازند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات